W 2014 roku obchodzona jest sześćsetna rocznica nawiązania stosunków dyplomatycznych między Polską i Turcją. Z tej okazji z obu stron pada wiele gorących deklaracji i zapewnień o przyjaźni, zaplanowanych zostało wiele uroczystości i wydarzeń kulturalnych. Stosunkowo mało pisze się jednak o tym, co właściwie stało się 600 lat temu - jakie to wydarzenie zasłużyło na miano "nawiązania stosunków dyplomatycznych", które, parafrazując wypowiedź polskiego Ministra Spraw Zagranicznych, Radosława Sikorskiego, trwają dwa wieki dłużej niż turecka relacja z Holandią i są trzykrotnie dłuższe niż istnienie Stanów Zjednoczonych.

Głównym źródłem naszej wiedzy o wydarzeniach sprzed 600 lat są Kroniki Jana Długosza. Podsumowując przekaz naszego kronikarza, w 1414 roku, a więc cztery lata po bitwie pod Grunwaldem, sułtan Mehmet I przyjął na swoim dworze polską misję dyplomatyczną, w skład której wchodzili Jakub Skarbek z Góry i Grzegorz Ormianin. W jakim celu przedstawiciele króla Władysława Jagiełły wybrali się w daleką podróż do Azji Mniejszej? Aby zrozumieć motywację tego poselstwa, należy najpierw przyjrzeć się sytuacji, w jakiej znajdowało się na początku XV wieku Imperium Osmańskie.

Dosyć długo przetrzymałam Was, drodzy Czytelnicy, w niepewności co do dalszych losów jesiennej wyprawy Turcji w Sandałach. Czas więc nadrobić zaległości i ujawnić, co przydarzyło nam się po dotarciu do Anamuru. Otóż dnień 17 września przywitał nas ciężkimi, ciemnymi chmurami. Po tygodniu nieznośnych upałów i zwiedzania zachodniej Anatolii w palącym słońcu, kiedy to marzyliśmy o odrobinie cienia, okazało się, że upragnione zachmurzenie w końcu zostało dostarczone do Turcji. Szkoda tylko, że akurat wtedy, gdy zaplanowaliśmy sobie błogie lenistwo i plażowanie.

Wzburzone wody Morza Śródziemnego w Alanyi