Zaledwie 2,5 km na północ od Kızkalesi, przy drodze do Cambazlı, stoją zrujnowane budynki osady z czasów Cesarstwa Rzymskiego, znane obecnie pod nazwą Hıdırlı. Osada powstała na rzymskiej drodze łączącej wybrzeże śródziemnomorskie z Olbą i Diocaesareą.

Zarys historii

Dostępne informacje o historii Hıdırlı są stosunkowo skąpe, w porównaniu chociażby z opracowaniami dotyczącymi Karakabaklı czy też wspominanej powyżej Diocaesarei. Początki osady datowane są na wczesny okres Cesarstwa Rzymskiego czyli na I wiek n.e. Wiele zabudowań zostało rozbudowanych w okresie bizantyjskim.

Zwiedzanie

Osada składała się z około 50 domów mieszkalnych. W jednym przypadku zachowało się kamienne sklepienie budynku, a wielu innych widoczne są otwory które niegdyś podtrzymywały belki stropowe. Warto również zaobserwować kamienne framugi. Część z domów, wzniesiona techniką murarską, w której nieregularne bryły kamienne były do siebie dokładnie dopasowywane, tworząc gładką płaszczyznę złożoną z wielokątów. Część z tych domów zostało rozbudowanych o kolejne kondygnacje w czasach Bizancjum. Na terenie osady znajduje się także wiele podziemnych cystern, w których gromadzono zapasy wody.

W centrum osady stoją ruin wczesnobizantyjskiego kościoła. Byłą to trójnawowa bazylika z narteksem po stronie zachodniej. Wnętrze zostało podzielone na trzy nawy przez dwa rzędy po pięć kolumn z arkadami. Północna ściana bazyliki, zwrócona w kierunku gór Taurus nie została wyposażona w okna, najprawdopodobniej w celu osłony wiernych przed nadciągającymi z tego kierunku burzami. Ściana południowa miała posiadała dwa podwójne okna zwieńczone łukowo. Absyda również miała dwa okna, przedzielone filarem i zakończone łukiem w kształcie podkowy. Po lewej i prawej stronie absydy znajdują się tzw. pastoforia. W kościołach wczesnochrześcijańskich były to małe pomieszczenia w prezbiterium przylegające symetrycznie do boków apsydy, które pełniły rolę dwudzielnej zakrystii.

Informacje praktyczne

Teren Hıdırlı nie jest ogrodzony, a za wstęp nie jest pobierana opłata. Ruiny są wyraźnie widoczne z drogi, a ich lokalizację sygnalizuje biała tabliczka z nazwą stanowiska. Do zwiedzania należy koniecznie założyć pełne buty oraz długie spodnie, gdyż teren nie jest mocno zarośnięty chaszczami. Trzeba też zwracać uwagę przy każdym stawianym kroku, ponieważ na terenie ruin znajduje się dużo niezabezpieczonych cystern, grożących skręceniem nogi lub upadkiem.

Bibliografia

• Keil, Josef i Wilhelm, Adolf, Denkmäler aus dem rauhen Kilikien, Manchester, 1931
• Hild, Friedrich i Hellenkemper, Hansgerd, Kilikien und Isaurien, w: Tabula Imperii Byzantini Band 5., Wiedeń, 1990
• Hild, Friedrich i Hellenkemper, Hansgerd, Neue Forschungen in Kilikien, w: Veröffentlichungen der Kommission für die Tabula Imperii Byzantini Band 4, Wiedeń, 1986
• Durugönül, Serra, Türme und Siedlungen im Rauhen Kilikien, w: Asia Minor Studien Band 28, Bonn, 1998

Galeria zdjęć