Do Andaluzji wyruszyliśmy 28 czerwca, niespiesznie wyjeżdżając z Gliwic około 9:30 rano. Naszym zamiarem było dotarcie na południe Hiszpanii do 2 lipca, od kiedy to mieliśmy zarezerwowany hotel w Maladze. Przez Polskę przejechaliśmy jednym rzutem dzięki autostradzie A4, uzupełniliśmy paliwo tuż przez granicą z Niemcami i gnaliśmy dalej. Do tej pory najdalej byliśmy na zachodzie Europy samochodem w Dreźnie, ale tym razem było ono zaledwie jednym z początkowych punktów na mapie przejazdowej.

Umyśliliśmy sobie, że przy sprzyjających warunkach drogowych powinniśmy dotrzeć tego dnia do granicy z Francją i zanocować w niemieckim miasteczku Kehl, położonym nieopodal Strasburga. Wybór Kehl nie był podyktowany żadnymi głębszymi podstawami, a jedynie moim skojarzeniem z dawnych podróży po Europie - byłam wówczas w Kehl na wycieczce podczas pobytu w Strasburgu i wydawało mi się miłym oraz spokojnym miejscem na nocleg. Najpierw jednak trzeba było przejechać całe Niemcy ze wschodu na zachód.

Czas na parę luźnych obserwacji niemieckich realiów drogowych. Po pierwsze, autostrady są rzeczywiście darmowe i jest to największy plus samochodowej podróży przez ten kraj. Owiany mitami brak ograniczeń prędkości na autostradach faktycznie obowiązuje na ich niewielkich odcinkach, najczęściej pojawiają się znaki ograniczające prędkość do standardowych wartości 130/110/100 km/h. Dodatkowo obowiązują rozmaite ograniczenia uwarunkowane porą dnia, dniem tygodnia, pogodą itd. Rozczarowaliśmy się, że często autostrady są zaledwie dwupasmowe, a jeżeli posiadają trzeci pas, to został on wygospodarowany kosztem pobocza i zwężenia pozostałych pasów ruchu.

W końcu - największe zaskoczenie - czyli korki na autostradach. Pojawiają się w okolicach większych aglomeracji, w godzinach szczytu lub z powodu robót drogowych. Jednak najdłuższy korek jaki widzieliśmy, o długości prawie 25 km, powstał w pobliżu Karlsruhe z powodu przewrócenia się przyczepy i rozsypania jej zawartości. Na szczęście my jechaliśmy w przeciwnym kierunku, ale od tego momentu podróżowaliśmy w strachu przed utknięciem w takim korku-gigancie.

Trasa przejazdu przez Niemcy prowadziła drogą nr 4 przez Drezno i Chemnitz, dalej nr 72 do Hof, stamtąd nr 9 do Norymbergi, nr 6 pod Heidelberg i nr 5 przez Karlsruhe w okolice Kehl. Rzeczywiście udało nam się zrealizować założenie i przed nocą zawinęliśmy do hotelu położonego pod Kehl. Tak więc pierwszego dnia przejazdu pokonaliśmy około 1030 km z 3150 km całego dystansu do Malagi. Zdawaliśmy sobie sprawę, że dalsza podróż będzie wolniejsza z uwagi na wzrastające zmęczenie kierowców.

Drugi dzień podróży przywitał nas deszczem, który miał nam towarzyszyć aż na południe Francji. Korzystając z darmowych niemieckich autostrad pojechaliśmy drogą nr 5 przez okolice Freiburga do Müllheim. Tam pożegnaliśmy Niemcy i wjechaliśmy na francuskie drogi, a konkretnie na trasę A36, która miała nas zaprowadzić aż pod Dijon. We Francji po raz pierwszy od wyjazdu z Polski zatankowaliśmy nasz Pieskowóz - tak, udało nam się przejechać Niemcy na jednym baku paliwa!

Francuskie autostrady różnią się zasadniczo od niemieckich - są szersze i, niestety, płatne. Wysokość tych opłat mocno nas zaskoczyła, wystarczy powiedzieć, że kwota ta zbliżyła się do kwoty wydanej na paliwo za przejazd przez Francję - straszna drożyzna. Na szczęście bez problemu dało się na bramkach płacić kartą, żeby nie pozbywać się zapasu gotówki.

Pomimo weekendu ruch na autostradzie był ogromny: wydawało się, że cała Francja i pół Europy ruszyło na wakacje na południe. Przystanki i zajazdy były mocno zatłoczone, w sklepach kolejki, na parkingach pełno, rodziny z dziećmi i psami, szał letniej przygody. Mijaliśmy po drodze mnóstwo kamperów oraz samochodów z przyczepami kempingowymi. Niektóre miały dodatkowo podwieszone rowery, kilka aut ciągnęło dodatkową przyczepkę z motocyklami, ale najbardziej zastanowił nas widok kampera, który ciągnął przyczepę z samochodem osobowym. Wszędzie widać było postoje dla kamperowców, miejsca do uzupełniania i spuszczania wody, campingi itd. Zdecydowanie zachodnia Europa jest lepiej przygotowana na taki styl podróżowania niż jej wschodnia część oraz Turcja.

W pobliżu Beaune odbiliśmy w kierunku południowym, trasą A6 prowadzącą przez Lyon aż na Lazurowe Wybrzeże. Ruch na drodze zagęszczał się coraz bardziej, aby na obwodnicy Lyonu przybrać katastrofalny wymiar. Przemęczyliśmy się tym odcinkiem drogi i podjęliśmy mocne postanowienie, że wracając wybierzemy inną trasę, byle dalej od Lyonu.

Za Lyonem pogoda polepszyła się, wyjrzało słońce, a temperatura zaczęła wzrastać. Była to miła odmiana po wielu godzinach deszczu i chmur, które skutecznie zasłoniły nam uroki francuskiego krajobrazu. W mieście Orange wybraliśmy trasę A9 przez Montpellier, zostawiając na wschodzie Marsylię. Dzień się powoli kończył, ale tym razem nie mieliśmy wcześniej ustalonego punktu docelowego. Po spojrzeniu na mapę wybór padł na Narbonne, jeszcze przed granicą z Hiszpanią.

Przejazd przez Pireneje postanowiliśmy odłożyć na kolejny dzień. W Narbonne straciliśmy trochę czasu na poszukiwania hotelu, ale w końcu szczęśliwie wylądowaliśmy w centrum miasta w hotelu Alsace i udaliśmy się na kolację. Na szczęście restauracje były czynne, czego nie możemy powiedzieć o Kehl, gdzie poprzedniego wieczoru posilaliśmy się kanapkami. Drugiego dnia przejechaliśmy w sumie 890 km, ale wiedzieliśmy, że Hiszpania była już tuż tuż.

Trzeci dzień transferowy rozpoczęliśmy od wizyty na stacji benzynowej, gdzie Pieskowóz łyknął sobie oleju napędowego, a my spożyliśmy bagietki z szynką i serem. Przejazd przez Pireneje mocno nas rozczarował, prawie nie było widać wiraży i tylko jakieś pojedyncze wiadukty, parę kilometrów przez pagórki i już byliśmy w Hiszpanii. Jednak do celu podróży został nam jeszcze szmat drogi. Co gorsze obudziłam się rano z bólem gardła i ogólnym uczuciem przeziębienia. Winą za ten stan rzeczy obarczyłam zatłoczone parkingi, sklepy i toalety we Francji oraz podłą pogodę poprzedniego dnia.

Tuż przed wyjazdem zastanawiałam się, o czym zapomnieliśmy podczas pakowania bagaży. Otóż okazało się, że tabletek na ból gardła. Oczywiście była niedziela, a dodatkowo na francuskich stacjach benzynowych nie sprzedaje się takich specyfików. Najbliższym odpowiednikiem czegoś do ssania z ziołami okazały się cukierki Fisherman's Friend - zawierały olejek eukaliptusowy i mentol oraz posiadały tak obrzydliwy smak, że od razu poczułam się lepiej.

Z powodu mojego niedomagania zdrowotnego postanowiliśmy, że tego dnia przejedziemy nieco krótszy odcinek drogi, tak, żeby zatrzymać się na wypoczynek gdzieś na wybrzeżu już wczesnym popołudniem. Minęliśmy Barcelonę i ruszyliśmy w dół, na południe Hiszpanii autostradą AP-7. Po drodze zajmowaliśmy się lekturą przewodnika po Hiszpanii i zdecydowaliśmy, że w tych okolicach koniecznie trzeba będzie się zatrzymać w drodze powrotnej. Naszą szczególną uwagę przyciągnęła Tarragona - dawna stolica rzymskiej prowincji Hispania Tarraconensis.

Hiszpańskie autostrady okazały się być bardzo dobrej jakości, stosunkowo mało zatłoczone, ale, niestety, również drogie. Co gorsze, po paru płatnościach okazało się, że na kolejnych bramkach nasze karty nie chciały dalej współpracować z hiszpańskim systemem opłat drogowych i trzeba było wyskakiwać z gotówki. Zaczęliśmy rozważać skorzystanie z alternatywnych, darmowych dróg, ale ten eksperyment mieliśmy zrealizować dopiero kolejnego dnia.

Tymczasem minęliśmy Walencję i dojechaliśmy do miasteczka Gandia. Tam znaleźliśmy nocleg w hotelu, który oferował nie tylko śniadania, ale również kolacje, a dodatkowo posiadał basen. W sumie trzeciego dnia przejechaliśmy zaledwie 670 km, ale za to dotarliśmy do Hiszpanii. Oznacza to, że nasze dalsze perypetie zostaną opisane w kolejnym odcinku relacji.