Druga po Pchlim Pałacu powieść najciekawszej pisarki tureckiej Elif Şafak, która ukazała się w Polsce.

Tym razem kanwą opowieści jest historia rodziny Kazancı tocząca się częściowo w Stambule, a częściowo na zachodzie Stanów Zjednoczonych. Natomiast główne motywy powieści są dwa. Pierwszym z nich jest kuchnia turecka, a tytułami większości rozdziałów są nazwy różnych składników wykorzystywanych w kuchni. Drugim motywem jest pamięć, a czasem jej brak lub chęć zapomnienia o swojej przeszłości. Dla jednej z bohaterek pamięć na temat zagłady Ormian z okresu I wojny światowej stanowi motywację do odbycia podróży przez Atlantyk w poszukiwaniu swoich korzeni. Dla innych postaci chęć zapomnienia o swojej przeszłości jest głównym celem w życiu.

Podobnie jak w Pchlim Pałacu, Autorka pozwala czytelnikowi nacieszyć się atmosferą Stambułu. Trudno jednak powiedzieć, czy ta atmosfera jest przyjazna dla przybysza z zewnątrz. To odczucie dobrze oddaje sama autorka opisując stan ducha jednej z bohaterek: "Zaledwie trzy doby po przyjeździe do Turcji czuła się, jakby wpadła przypadkiem w wyżartą przez robaki dziurę w kosmosie i wylądowała w innym wymiarze — w dziwnej krainie, w której wszystko wydaje się nienormalne, a surrealistyczny klimat przytłacza nawet sferę śmierci." I takie też wrażenie ma czasem czytelnik poznający coraz mroczniejsze tajniki życia bohaterów.

Bękart ze Stambułu został przetłumaczony na polski przez Michała Kołobukowskiego. Bez wątpienia lektura jest przyjemniejsza dzięki pracy tłumacza, który dzięki przypisom stara się przybliżyć nieco bogactwo kuchni tureckiej.