Na szczęście dla Pamuka są i czytelnicy, którzy nie oceniają tak negatywnie tej książki. A te wymienione przez Ciebie słabe strony traktują jak atuty. Dla mnie szczere (a może nawet przekornie szczere), nieocenzurowane opisanie swojej rodziny, swoich słabości, smutków i radości z okresu dzieciństwa i młodości na tle Stambułu lat 60-tych budzi uznanie. Jako rówieśnik Pamuka zauważam podobieństwo niektórych aspektów jego dzieciństwa i młodości, pomimo różniącej nas kultury, pozycji społecznej, osobowości. I dlatego utwór ma walory uniwersalne, choć nie jest przewodnikiem po dawnym Stambule. Zarysowane w nim problemy oraz procesy mogą stanowić klucz do zrozumienia dzisiejszej sytuacji w Stambule. Odczytywałem wiele podobieństw w opisanym tam procesach przeobrażania Turcji osmańskiej w nowoczesną republikę z tymi zachodzącymi w Polsce współcześnie.  Może to mój wiek pozwolił mi lepiej zrozumieć i polubić tę książkę, a Ty jesteś zbyt młoda, aby takie niezbyt dramatyczne wynurzenia Cię zainteresowały? Może stambulski huzun autora jest mało wiarygodny? Ale weź pod uwagę, że i Twoje problemy, rozterki, niuanse obecnej polityki czy nawet wybitne dzisiaj dzieła staną się niezrozumiałe i nieciekawe dla Twoich wnucząt za 50 lat.             C’est la vie!

Na tle innych powieści Pamuka w „Stambule” narracja jest wartka, dobrze zilustrowana swoimi i cudzymi zdjęciami (nie przeszkadza mi to) oraz ilustracjami. Nie ma tutaj klucza, ale trudno wymagać od autobiograficznego wspomnienia jakiejś zagadki czy morału. W porównaniu z „Nowym życiem” czy „Nazywam się Czerwień” a nawet „Śniegiem” czytało mi się dobrze, szybko i z przyjemnością. Myślę, że będę ją wertował jeszcze niejeden raz. A tak robię tylko z książkami, które wywarły na mnie wrażenie. Na koniec powiem, że nie ma dla mnie znaczenia, że książkę napisał noblista Orhan Pamuk. Gdyby napisał to Mustafa Jakiśtam mój ocena byłaby taka sama.